Mία ταινία που άφησε εποχή είναι η “Θηλυκή εταιρεία”, παραγωγής 1999, σε σκηνοθεσία Νίκου Περάκη.

Περιστρέφεται γύρω από τη ζωή έξι γυναικών, οι οποίες ζουν σε μια επαρχιακή πόλη, είναι παντρεμένες με μεγάλους παράγοντες της πόλης αυτής και η ζωή τους δεν έχει απολύτως κανένα νόημα πέρα από κουτσομπολιό, χαρτιά και κομμωτήριο. Η σεξουαλική και συναισθηματική ζωή τους, είναι εντελώς κενή. Η Άννα- Μαρία( Μαρία Γεωργιάδου), διαθέτει μια μικρή γκαρσονιέρα κι έτσι όλες οι γυναίκες, αποφασίζουν να το μετατρέψουν σε ερωτική φωλιά, προκειμένου να εκφράζουν την καταπιεσμένη σεξουαλικότητά τους, αλλά και να κρύψουν τις απιστίες τους από τη μικρή αυτή κοινωνία.

Όταν, όμως, ο γείτονας του πάνω διαμερίσματος, βάζει κρυφή κάμερα και τις παρακολουθεί και αργότερα τις ξεμπροστιάζει σε μια δεξίωση στην οποία εκείνες παρευρίσκονται με τους συζύγους τους, όλα ανατρέπονται.


Σε γενικές γραμμές και οι δύο ταινίες, πραγματεύονται την καταπιεσμένη γυανικεία
σεξουαλικότητα, κι είναι απορίας άξιο, για ποιο λόγο η γυναίκα πρέπει να καταπιέζει
τη σεξουαλικότητά της με αποτέλεσμα οι περισσότεροι γάμοι να οδηγούνται σε απιστία και διαζύγιο? Είναι σαφές , ότι η γυναικεία σεξουαλικότητα πρέπει να εκφράζεται με τον οποιοδήποτε τρόπο και να μην είναι κάτι μη κοινωνικά αποδεκτό, διότι οι συνέπειες είναι ολέθριες για την ψυχολογία τους.